W nocy, w ogrodzie poza miastem, Jezus modli się do Swojego Ojca. Bardzo się boi tego, co ma się zaraz wydarzyć. Prosi uczniów o czuwanie wraz z Nim, ale oni zaraz zasypiają. W ciszy pogrążonego w mroku ogrodu słychać tylko szept i płacz Jezusa, oraz równe oddechy śpiących uczniów. Wydrapujemy Ogród Oliwny i kilka postaci wśród drzew, oświetlonych bladym światłem księżyca.
Będziemy świadkami niesamowitego wydarzenia. Człowiek umarły wyjdzie ze swojego grobu! I stanie się cud – wielu dzięki temu uwierzy w Jezusa. Wyprowadzamy z grobu zabandażowanego Łazarza.
Pan Jezus uzdrowi dziś niewidomego. Czy my – nawet jeśli nasze oczy są zdrowe – nie bywamy czasem ślepi? Czy zdarza nam się nie zauważać czegoś ważnego? Rysujemy swoje portrety i zamalowujemy błotem niewidzące czasem oczy.
Pan Jezus prosi dziś pewną panią z kraju zwanego Samarią, żeby dała Mu pić. Pani dziwi się, że On, Żyd, w ogóle chce z nią rozmawiać. A potem dziwi się jeszcze bardziej Jego słowom. Okazuje się, że tak naprawdę to On może ukoić jej pragnienia. I nasze. Robimy studnię z prawdziwą wodą!
Pan Jezus wie, że nadchodzi trudny czas dla Niego i dla Jego uczniów. Chce umocnić ich wiarę, więc zabiera ich na górę, gdzie ukazuje im się jako Boży Syn. Wyklejamy niezwykłą scenę Przemienienia Pańskiego.
Ciągle ktoś nas o coś prosi. A tak chciałoby się mieć trochę „świętego” spokoju i poleżeć na kanapie… Ale nie. Ten spokój wcale nie byłby święty. Rysujemy, jak spełniamy prośby.
Tej niedzieli usłyszymy, jak Pan Jezus porówna nas – swoich uczniów – do soli i do świecy. Nasza wiara w Jezusa jest jak sól – czyli potrzebna innym do smaku ich życia. Czy to, jacy jesteśmy, może być światłem dla kogoś w ciemności? Rozświetlimy brokatem czerń kartki zapalając w ten sposób nasze świece.
To, co dziś usłyszymy, nie jest łatwe do zrozumienia. Mamy się cieszyć, dlatego, że ktoś nas prześladuje i jest dla nas niedobry? Jesteśmy szczęśliwi dlatego, że płaczemy? Zdawałoby się, że jest całkiem na odwrót… Pan Jezus nas ciągle zaskakuje, bo myśli nie tak, jak my, ale tak jak Bóg! Rysujemy i wyklejamy prawdziwie szczęśliwych ludzi.
Pan Jezus mówi o łowieniu. Ale nie ryb, tylko ludzi! Ciekawe, co myślą sobie czterej rybacy, gdy słyszą te dziwne słowa. Jednak chyba przeczuwają, że Mistrzowi chodzi o coś naprawdę ważnego, skoro zostawiają swoje łodzie i sieci i idą za Nim. Wyklejamy porzucone łódki i sieci na brzegu jeziora.
Kredkami do Nieba 