Czy kiedy Jezus nas zawoła, to zostawimy wszystko i pójdziemy za Nim? Natychmiast? Tak, jak rybacy nad jeziorem Galilejskim? Wyklejamy porzucone sieci i rysujemy ślady stóp na piasku.
Do Pana Boga najczęściej przyprowadzają nas ci, którzy nas kochają. Dziadkowie, rodzice. Szymona do Jezusa przyprowadził brat – Andrzej. Malujemy siebie przyprowadzającego kogoś do świątyni.
Co za historia! Bóg rodzi się w nędznej szopie! Woli ją od wystawnego pałacu. I my zamiast złotego brokatu wolimy dziś nędzny długopis.
Niesłychane! Wigilia w tym roku wypada w ostatnią niedzielę Adwentu. Tuż przed narodzeniem Jezusa przypomnimy sobie jak to się stało, że Bóg znalazł sobie taką wspaniałą Mamusię…
W poprzednią niedzielę spotkaliśmy dziwnie wyglądającego proroka, który na pustyni jadł szarańczę w miodzie. Teraz okaże się, że to, jak wyglądał i co jadł w ogóle nie ma znaczenia. Znaczenie ma jedynie jego GŁOS.
Jan opowiada nam o swoim Niezwykłym Kuzynie. Głos Jana wielu pozwolił odkryć Mesjasza w ich życiu. Choć wygląda dziwacznie i jada obrzydliwe rzeczy, posłuchajmy Go i my.
Czekamy, czekamy i nie możemy się doczekać. Kiedy wreszcie pan domu przyjdzie? Może zaraz? A może jeszcze długo przyjdzie nam poczekać?
Pan Jezus mówi do nas, swoich uczniów. Opowiada niby o kozłach i owcach, ale tak naprawdę o nas samych. Nie mówi jednak: „Jesteś uparty jak kozioł!” albo „Co za baran!”. Nie. Przypomina nam, co jest w naszym życiu teraz najważniejsze.
„Przypowieść o talentach staje się przypowieścią o sile tkwiącej w ograniczeniu, czy też, jak kto woli, o bogactwie ubóstwa, o błogosławieństwie ascezy, o potencjale ukrytym w tym, co proste i zwyczajne.” (ze wstępu do książki „Kredkami do Nieba” rok A, ks. bp. prof. Michała Janochy)
W tę niedzielę usłyszymy o roztropności. To takie trochę zapomniane słowo, ale znaczy mniej więcej tyle, co mądrość. A nieroztropność – to po prostu głupota. I tyle.
