To, o czym tym razem przeczytamy, nie mieści się w głowie. Król zamiast zasiadać na pięknym, złotym tronie – przybity jest do krzyża. Poddani – zamiast składać Mu hołd – drwią i naśmiewają się z Niego. Kopiujemy napis, jaki Piłat kazał umieścić nad krzyżem Jezusa, wierząc, że to jest najprawdziwsza prawda.
Listopad. Drzewa gubią liście, często pada – bywa nam trochę smutno. W tym czasie myślimy też więcej o tych, którzy umarli. Ale głowa do góry, przecież umarli zmartwychwstaną!
Zacheusz, nielubiany przez wszystkich najważniejszy z celników, wdrapuje się na drzewo. Wystawia się na pośmiewisko, ale ma to w nosie. Musi naprawdę bardzo pragnąć spotkania z Jezusem, skoro na oczach tłumu on – bogacz – zachowuje się jak niesforny chłopak. I zobaczymy, że było warto. Wyklejamy sykomorę i na niej Zacheusza, który dostrzegł Boga.
Czy łatwo jest przyznać się do winy? Czy lubimy do robić? O ile przyjemniej myśli się o cudzej winie, o tym, co ktoś inny przeskrobał. My zawsze jesteśmy w porządku.
Czy lubimy, jak ludzie się nam naprzykrzają? Jak ciągle zawracają głowę swoimi sprawami? Nie bardzo. A Bóg? Dziś właśnie nas do tego zachęca – żebyśmy ciągle Mu zawracali głowę, nawet w nocy!
Jezus uzdrawia dziesięciu trędowatych. Jeden z nich zorientował się Kto sprawił, że zostali oczyszczeni. Wraca więc pędem dziękować Jezusowi wykrzykując po drodze, jak wielki jest Bóg. Jako jedyny rozpoznał Boga w Jezusie! Gdyby nie to, miałby jak inni, tylko uzdrowione ciało. Odrysowujemy swoje palce i za pomocą bandaży wyklejamy dziesięciu oczyszczonych…
Każdy ma coś w życiu do robienia. Nie trzeba oglądać się na innych, nie ma co czekać, aby nas chwalono za to, co zrobiliśmy. Codzienne obowiązki to nic nadzwyczajnego i nie ma potrzeby chlubić się tym, że się je wypełniło. Dziś szykujemy kolację – kolorujemy obrus, wycinamy kubki i talerzyki z kolorowych papierów.
Zawsze chyba możemy znaleźć kogoś, komu moglibyśmy pomóc. Pan Jezus mówi, że warto tym się zająć, dopóki jeszcze mamy czas. Ze sreberek po czekoladkach wyklejamy bardzo elegancki pałac. Narysowanego ołówkiem biedaka trudno będzie zauważyć.
Tym razem Pan Jezus opowie o czymś, co wszyscy na pewno dobrze znamy. No bo sami powiedzcie, czy nie cieszymy się, gdy coś nam się znajdzie? Podobnie jest z Bogiem – należymy do Niego od zawsze i gdy Mu się zgubimy, to nas szuka. Nic Go nie cieszy tak, jak odnaleziony człowiek. Lepiej się nie gubmy, ale jak już się zgubimy, to dajmy się znaleźć. Radości będzie co niemiara! Rysujemy kobietę, która cieszy się zupełnie jak Pan Bóg.
Zaczynamy Wielki Post – czas wyjścia na pustynię, gdzie pusto i cicho. Rysujemy siebie i przyklejamy na pustyni – kartce wysypanej piaskiem.
Kredkami do Nieba 