Przyjmując uczniów Jezusa, przyjmujemy samego Boga! Czy trzeba do tego się specjalnie szykować? Gotować wymyślne potrawy? Polerować klamki, rozkładać dywany, zwoływać orkiestrę? Nie!! Wystarczy mieć wodę do poczęstowania Gościa! Nawet biedak może przyjąć pod swój dach samego Boga! A On będzie nam za to wdzięczny – obiecuje nawet nagrodę za kubek wody!
Pan Jezus żegna się z uczniami i mówi, że jeśli Go miłują, to będą zachowywać Jego przykazania. Obiecuje też Pocieszyciela, którego przyśle im Ojciec. Zastanawiamy się, jak możemy wyrazić naszą miłość do Pana Jezusa. Robimy wycinankę, która przedstawia nas połączonych w serdecznym uścisku…
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy owcami, które nie bardzo wiedzą, dokąd iść i potrzebują dobrego pasterza. Lepimy z plasteliny owieczki i ustawiamy je w zagrodzie pod opieką pasterza. Kim jest nasz Pasterz?
Przestraszeni i rozczarowani uczniowie uciekają z Jerozolimy. Po drodze dołącza do nich Jezus, który rozmawia z nimi i tłumaczy pisma. Ale to nie wtedy Go rozpoznają, ale dopiero przy wieczornym posiłku. Malujemy Jezusa wędrującego wraz z dwoma Apostołami.
W nocy, w ogrodzie poza miastem, Jezus modli się do Swojego Ojca. Bardzo się boi tego, co ma się zaraz wydarzyć. Prosi uczniów o czuwanie wraz z Nim, ale oni zaraz zasypiają. W ciszy pogrążonego w mroku ogrodu słychać tylko szept i płacz Jezusa, oraz równe oddechy śpiących uczniów. Wydrapujemy Ogród Oliwny i kilka postaci wśród drzew, oświetlonych bladym światłem księżyca.
Pan Jezus uzdrowi dziś niewidomego. Czy my – nawet jeśli nasze oczy są zdrowe – nie bywamy czasem ślepi? Czy zdarza nam się nie zauważać czegoś ważnego? Rysujemy swoje portrety i zamalowujemy błotem niewidzące czasem oczy.
