W nocy, w ogrodzie poza miastem, Jezus modli się do Swojego Ojca. Bardzo się boi tego, co ma się zaraz wydarzyć. Prosi uczniów o czuwanie wraz z Nim, ale oni zaraz zasypiają. W ciszy pogrążonego w mroku ogrodu słychać tylko szept i płacz Jezusa, oraz równe oddechy śpiących uczniów. Wydrapujemy Ogród Oliwny i kilka postaci wśród drzew, oświetlonych bladym światłem księżyca.
Będziemy świadkami niesamowitego wydarzenia. Człowiek umarły wyjdzie ze swojego grobu! I stanie się cud – wielu dzięki temu uwierzy w Jezusa. Wyprowadzamy z grobu zabandażowanego Łazarza.
Pan Jezus uzdrowi dziś niewidomego. Czy my – nawet jeśli nasze oczy są zdrowe – nie bywamy czasem ślepi? Czy zdarza nam się nie zauważać czegoś ważnego? Rysujemy swoje portrety i zamalowujemy błotem niewidzące czasem oczy.
Pan Jezus prosi dziś pewną panią z kraju zwanego Samarią, żeby dała Mu pić. Pani dziwi się, że On, Żyd, w ogóle chce z nią rozmawiać. A potem dziwi się jeszcze bardziej Jego słowom. Okazuje się, że tak naprawdę to On może ukoić jej pragnienia. I nasze. Robimy studnię z prawdziwą wodą!
Pan Jezus wie, że nadchodzi trudny czas dla Niego i dla Jego uczniów. Chce umocnić ich wiarę, więc zabiera ich na górę, gdzie ukazuje im się jako Boży Syn. Wyklejamy niezwykłą scenę Przemienienia Pańskiego.
Codziennie modląc się mówimy „nie wódź nas na pokuszenie”. Posłuchamy, jak Jezus oparł się pokusom szatana na pustyni. Zanim stawił czoło przeciwnikowi Pan Jezus pościł i modlił się. I my w Środę Popielcową rozpoczęliśmy post. Wielki Post. Rysujemy i wyklejamy historię kuszenia Jezusa na pustyni.
Ciągle ktoś nas o coś prosi. A tak chciałoby się mieć trochę „świętego” spokoju i poleżeć na kanapie… Ale nie. Ten spokój wcale nie byłby święty. Rysujemy, jak spełniamy prośby.
