Wracamy do niedzieli wielkanocnej. Pan Jezus tchnie, czyli chuchnie dziś na uczniów. Warto czasem głębiej odetchnąć tchnieniem Boga i pamiętać, że ono w nas jest. To Duch Święty! Wyklejamy dwunastu apostołów i unoszące się nad nimi płomyki – symbol obecności Ducha.
Pan Jezus wstąpi do Nieba i przestanie już ukazywać się swoim uczniom. Mówi jednak, że choć odejdzie, to naprawdę zostanie z nimi. Przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Czyli nie tylko z nimi. Z nami też. Każdego dnia!
Pan Jezus żegna się z uczniami i mówi, że jeśli Go miłują, to będą zachowywać Jego przykazania. Obiecuje też Pocieszyciela, którego przyśle im Ojciec. Zastanawiamy się, jak możemy wyrazić naszą miłość do Pana Jezusa. Robimy wycinankę, która przedstawia nas połączonych w serdecznym uścisku…
Pan Jezus pokaże nam dzisiaj dobrą drogę do Ojca. Co ciekawe, okaże się, że to On sam jest tą drogą. Wytniemy z kolorowych papierów siebie i wyruszymy w drogę, po strzałkach, za Jezusem. Zupełnie jak na podchodach…
Wyobraźmy sobie, że jesteśmy owcami, które nie bardzo wiedzą, dokąd iść i potrzebują dobrego pasterza. Lepimy z plasteliny owieczki i ustawiamy je w zagrodzie pod opieką pasterza. Kim jest nasz Pasterz?
Przestraszeni i rozczarowani uczniowie uciekają z Jerozolimy. Po drodze dołącza do nich Jezus, który rozmawia z nimi i tłumaczy pisma. Ale to nie wtedy Go rozpoznają, ale dopiero przy wieczornym posiłku. Malujemy Jezusa wędrującego wraz z dwoma Apostołami.
Jezus spotyka się z przestraszonymi uczniami, tylko Tomasza nie ma wtedy razem ze wszystkimi. Nie wierzy on w zapewnienia przyjaciół, że Jezus żyje! Malujemy go klęczącego przed Zmartwychwstałym, w momencie gdy spotyka Go kilka dni później.
Pan Jezus został ukrzyżowany, umarł i złożono Go do grobu. W niedzielę o świcie okazało się, że grób jest pusty! Rysujemy zdumione kobiety i anioła przy otwartym grobie i cieszymy się z nimi.
W nocy, w ogrodzie poza miastem, Jezus modli się do Swojego Ojca. Bardzo się boi tego, co ma się zaraz wydarzyć. Prosi uczniów o czuwanie wraz z Nim, ale oni zaraz zasypiają. W ciszy pogrążonego w mroku ogrodu słychać tylko szept i płacz Jezusa, oraz równe oddechy śpiących uczniów. Wydrapujemy Ogród Oliwny i kilka postaci wśród drzew, oświetlonych bladym światłem księżyca.
Będziemy świadkami niesamowitego wydarzenia. Człowiek umarły wyjdzie ze swojego grobu! I stanie się cud – wielu dzięki temu uwierzy w Jezusa. Wyprowadzamy z grobu zabandażowanego Łazarza.
